Geceleri gözlerini görürdüm karanlığın yanıbaşında, Sesi demirlere çarpar dökülürdü odanın her yanına.Bana seslendiğinde üşürdü odalar, Duvardaki tablolar korkardı onlara baktığında. Bir rengi vardı diğerlerine asla karışmayan,değmeyen bir tutuşu, ve konuşmayan bir susuşu. Bir yıldızın mavisini severdi en çok, bakamazdı……
Karanlığı okşarken mavi sanki bulamazdı. Oysa öyle aşikardı ki yıldız.Üstüne üstüne gelirdi hep, oysa hep hayatın dibine dibine giderdi… Çarpacağını beklerdi, Beklediği bir türlü gelmezdi. Çarpamazdı hayatın dibine…
Az ışıltılı ve gelirken yorulmuş akşamlar doyururdu kalbini, Mavinin ateşini koyardı başının üstüne ama bakamazdı. Ne maviyle ne mavisiz yapamazdı.
Tablolar durgun,Karanlık suskun ve hayatın dibine çok yol vardı daha.
Elinde bir papatya kalbine sarılmış güvercin duası,Yüzünde gözlerinin rengi orada öylece duruyordu.
Yanında kaldığım bir dostum vardı, Dostum şimdi bir yanımda kalıyor…
Yaşat Hakan YEĞİN
ANKARA
Sevdiklerinize gönderin
Yazdırın
